Monday, October 29, 2007

Δεν άντεξε τον εαυτό του ...


Τη φωτογραφία αυτή, ίσως να την έχετε ξαναδεί.
Τραβήχτηκε το 1984 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, Κέβιν Κάρτερ, στο Σουδάν. Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει...
Ξέρετε τι περιμένει πάντοτε ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, ή και στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.

Στις 23 Μαΐου του 1998, μόλις 14 μήνες αφότου συνέλαβε με τον φακό του αυτήν την συγκλονιστική σκηνή, ο Κάρτερ ανέβαινε συγκινημένος στο πλατό της Βιβλιοθήκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, και παραλάβαινε το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία. Ήταν, όπως λένε οι Αμερικανοί, the talk of the town. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Υόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του. Τελικά, συμφώνησε με το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Sygma, το οποίο έχει στο «ρόστερ» του τους περίπου 200 κορυφαίους φωτορεπόρτερς στον κόσμο.

Στην όψη του όμως, είχε ήδη εγκατασταθεί η μελαγχολία. Τίποτα δεν του έλεγαν όλα αυτά τα ωραία και τα σπουδαία που τον περίμεναν μετά από την παγκόσμια επιτυχία της φωτογραφίας του. Δύο μήνες μετά την παραλαβή του Βραβείου Πούλιτζερ, και έχοντας επιστρέψει πιά στη χώρα του, τη Νότιο Αφρική, ο Κέβιν Κάρτερ βρέθηκε νεκρός από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του άνθρακα, μέσα σ’ ένα κόκκινο pick-up φορτηγάκι, στο Τζοχάνεσμπεργκ, κοντά σ’ ένα ποταμάκι όπου συνήθιζε να παίζει όταν ήταν παιδί. Στην εξάτμιση βρέθηκε συνδεδεμένο ένα λάστιχο, από αυτά που ποτίζουμε τους κήπους. Αυτό έφερνε το αέριο απ’ έξω, μέσα.

ΣΤΟ πίσω κάθισμα, κάτω από το σακίδιό του, βρέθηκε ένα σημείωμα:
«Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πιά η ζωή δεν αντέχεται». Όπως έγραψε τότε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα καταπληκτικό του κομμάτι για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, ή υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».

Ο ΚΑΡΤΕΡ δεν είχε να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του που εκτοξεύτηκε με το Πουλιτζερ. Είχε να διαχειριστεί και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν είδε να προσγειώνεται το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να … σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».

ΑΡΚΕΤΟΙ συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, χαρακτήρισαν «ψεύτικη» τη βράβευσή του, και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική – γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάμε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδας. Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;

Το πρωί της Τετάρτης 27 Ιουλίου, τελευταία μέρα της ζωής του, ο Κάρτερ φαινόταν χαρούμενος. Εμεινε στο κρεβάτι μεχρι το μεσημέρι, και όταν σηκώθηκε πήγε στην εφημερίδα Weekly Mail για να παραδώσει μια φωτογραφία του. Εκεί, για μία ακόμη φορά, συννέφιασε, και άρχισε να μιλάει απότομα στους δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες, λέγοντάς τους πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ότι «ενώ κόσμος σκοτώνεται και πεθάνει από πείνα εκεί έξω, εσείς κάθεστε εδώ, στα πολυτελή γραφεία σας, και γράφετε μαλακίες». Εκείνοι, συνηθισμένοι πιά από τέτοια ξεσπάσματά του, του σύστησαν, πάλι, να πάει να δεί κανάν θεραπευτή. Ένας, μάλιστα, του έδωσε το τηλέφωνο μιας ψυχοθεραπεύτριας, και τον προέτρεψε να επιδιώξει τη βοήθειά της.

Ο Κέβιν Κάρτερ, θύμα της πίεσης μιας αγοράς που δεν αντέχει πάντα τη δυστυχία που η ίδια αναπαράγει και πουλάει (κάποτε τη δημιουργεί κιόλας), λίγο αργότερα έβαλε τέρμα στη ζωή του. «Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, …, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, …, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του.

21 comments:

the navigator said...

Χρήστο,

Εγώ κάποτε τράβηξα μια φωτογραφία σχεδόν εξ' επαφής ενός γέρου άστεγου στη πλατεία Κλαυθμώνος...μετά από χρόνια που είδα ένα άνθρωπο που εκτιμώ πολύ να κλαίει βλέποντας αυτή την λήψη, έμεινα άγαλμα...

Ξαφνικά ένιωσα και εγώ έτσι...σαν όρνεο...

Με έχει προβληματίσει πολλές φορές...

Αλλά γενικά καταλήγω πως έστω και το να δείχνεις κάτι τέτοιο, ανεξάρτητα από το κίνητρο είναι προσφορά...

Ή ίσως έτσι με βολεύει να πιστεύω...

Leonidas said...

Καταπληκτικό κείμενο Χρήστο...

Τζεφέρης Πέτρος said...

γνωστή η φωτό. Γνωστή και η παρανοια του πλανήτη μας. Οι τρομακτικές αντιθέσεις που αν θελήσει κανεις να τις παρακολουθήσει απο κοντά και ιδίως να τις εξηγήσει, τότε το όριο της λογικής και της παραφροσύνης είναι τόσο μικρό σχεδόν αδιόρατο!

Θλιβερή η κατάληξη συνήθως... Αλήθεια ποιο μήνυμα θα μπορούσε να βγει απο μια τέτοια ιστορία? Αισιοδοξία ή κατήφια? Ευαισθησία ή σκληρότητα και αποστασιοποιηση? Αλήθεια ή όνειρο και ψευδαίσθηση? Ασπρο ή μαυρο?

Ισως η μόνη "σωτήρια" σκέψη είναι να σκεφθούμε ότι είμαστε απλά μονάδες, μικροί πομποι που απλά εχουμε συγκεκριμμένες δυνατότητες και κάνουμε ό,τι καλύτερο είναι δυνατό μέσα απο τη μοναδικότητα μας προσφέροντας κατ'ελαχιστο σε ενα συνολο που ας ελπίσουμε ότι θα εκπέμπει και αυτό θετικά...

καλημέρα

αναπνοή

magsoulini said...

Όταν βγάζεις το ψωμί σου από ετοιμοθάνατους και νεκρούς του ανθρώπινου παραλογισμού, όταν έχεις περάσει μαζί τους περισσότερες ώρες από όσες με ανθρώπους μιας λογικής πραγματικότητας, όταν κι η φήμη σου "χτίστηκε" "επί πτωμάτων", αν είσαι άνθρωπος δεν αντέχεις να ζεις...Ακόμη κι αν έσωσε ή έσωζες αυτό το παιδάκι, η τραγικότητα κι η αληθεία σε κάνουν να αναρωτιέσαι για πόσο χρόνο σώθηκε το παιδάκι και πόσο επωδυνη ήταν η συνέχεια ή ο θάνατος που ακολούθησε.

candyblue said...

LA TRISTESSE DURERA

Άγνωστη said...

Καλά είναι... όταν αντιγράφουμε κείμενα να προσθέτουμε και τις πηγες

http://agnwsth.blogspot.com/2006/12/blog-post_07.html

καλο βραδυ :)

MenieK said...

Αυτό το "το πήραν" (ποιοι? όχι αυτός, όχι εμείς) είναι που μπούκωσε το φορτηγάκι με μονοξείδιο, όπως είχε μπουκώσει τη ζωή του (μας) από χρόνια με τις ίδιες δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις. Απλά άλλοι τις αντέχουν (μη σου πω τους τρέφουν κι όλας) κι άλλοι αποχωρούν νωρίς (ή σχετικά νωρίς).
Όπως λέει και ο Σαββόπουλος: Τα καλύτερα παιδιά βαρέθηκαν και γύρισαν στο σπίτι

christos michaelides said...

Αγαπητή Αγνωστη.

Το κείμενό σου, που το είδα στο blog σου μέρες πρίν και είπα να σου γράψω τότε, γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2006.
Εαν μπείς στην διεύθυνση
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=5631

θα δείς ότι δημοσιεύεται ένα κείμενο, με εκπληκτικές ομοιότητες με το δικό σου (τόσο εκπληκτικές, που ειναι, σε πολλά σημεία λέξη πρός λέξη) για τον Κέβιν Κάρτερ, και από κάτω θα διαβάσεις ότι το κείμενο αυτό, που εσύ ψιλο-αντέγραψες, δημοσιεύτηκε στις 02/03/2002 στην "Ελευθεροτυπία", στη στηλη "Πρόσωπα και προσωπεία", από κάποιον Χρηστο Μιχαηλίδη!

Προφανώς, το κείμενο εκείνο, στο οποίο έκανα αναφορά στις πηγές μου, μπορείτε να το βρείτε και από το αρχείο της "Ελευθεροτυπίας", ζητώντας το σχετικό φύλλο. Κάποιος, μάλλον, το ανέβασε στο ίντερνετ, και το κείμενο έκανε τον κύκλο του.

Ομως, με πείραξε το "διδακτικόν" σας. Και γι' αυτό αναγκάζομαι να κάνω κάτι που, όταν το διάβασα, είχα αποφασίσει να το αφήσω να φύγει έτσι. Δηλαδή, να σας υποδείξω το δικό σας στραβοπάτημα. Οσο, τέλος, για το κείμενο που ανάρτησα τωρα, και που ειναι πιο ολοκληρωμένο, και διορθωμένο, σε σχέση με εκείνο που δημοσιεύτηκε, τότε, στην "Ε", όποιος το διαβάσει καλά είναι προφανές ότι υπάρξει σαφής αναφορά της πηγής - το κείμενο του McLeod στο περιοδικό Time.


Εαν δυσκολευθείτε να βρείτε το κείμενό μου, του 2002, πείτε μου να το ανεβάσω, δίπλα-δίπλα με το δικό σας, του 2006.

Φιλικά,
χρηστος Μιχαηλίδης

Άγνωστη said...
This comment has been removed by the author.
Jason said...

Πριν λίγες μέρες μου είχε έρθει ένα mai με τις 10 γνωστότερες φωτογραφίες του αιώνα, το έκανα και post.
Είχε και αυτήν ανάμεσά τους, αλλά στη σύντομη ιστορία από κάτω έγραφε ότι ο φωτογράφος έχασε τη ζωή του περίπου 1 χρόνο μετά - δεν ήξερα όλη αυτήν την ιστορία.
Πολύ ωραίο post.

Άγνωστη said...

Δεν ήμουν ευχαριστημένη με τον ευατό μου η με το δεύτερο σχόλιο που σου αφησα, για αυτό πάμε από την αρχή.

Καταρχάς δεν το είχα διαβάσει το δικό σου άρθρο στην "E" που είχες γράψει το 2002 και προφανώς είσαι ο συγγραφέας. Το είχα διαβάσει σε ένα άλλο site στο internet, και όπως καθαρά αναφέρω και στα σχόλια μου άξιζε να το ανεβάσω σαν κείμενο. Εάν προσέξεις καλά στο κείμενο μου θα δεις, τα "εισαγωγικά" από την παράγραφο που αναφέρεις ότι αντέγραψα λέξη προς λέξη. Όταν προσθέτω εισαγωγικά συνήθως σημαίνει ότι εχει γραφτεί από άλλον συγγραφέα.
Όταν είδα το σχόλιο ότι με αντιγραφείς από την περαστικη, βιαστικά όπως λες να διδάξω πριν μάθω ακριβώς ποιος είσαι, για αυτό το λόγο σου ζητω συγγνώμη. Δεν το διάβασα το πρωί το κείμενο σου, απόψε όμως που το διάβασα προσεκτικά έχω μείνει άφωνη. Είναι εξαιρετικό και ναι πολύ πιο ολοκληρωμένο...και καθόλου μάλιστα αντιγραμμένο!

φιλικα

christos michaelides said...

Καλή μου, Αγνωστη.

Αυτό είναι το κείμενό σου, σύμφωνα με τη δική σου την παραπομπή, και ΔΕΝ περιέχει εισαγωγικά στο σημείο αυτό (περιέχει στην επόμενη παράγραφο):

Ενδεχομένως να την έχετε ξαναδεί. Τραβήχτηκε από τον Νοτιοαφρικανό φωτογράφο, Κέβιν Κάρτερ, στο Σουδάν, πριν λίγα χρόνια. Μας δειχνει ένα εγκαταλελειμμένο και μόνο παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πισω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει...
Ξερουμε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτε ποτέ τι απέγινε το παιδάκι της φωτογραφίας..μαθαμε όμως τι απέγινε ο φωτογράφος...
Αυτοκτόνησε μετά από καιρό. Είχα διαβάσει αμέσως μετά τη φωτογραφία αυτή, ο Κέβιν Κάρτερ, περιέπεσε σε βαριά κατάθλιψη και δεν μιλούσε σε κανέναν. Στο διάστημα που μεσολάβησε (δηλαδή μέχρι να βάλει τέρμα στη ζωή του) τον κάλεσαν στην Αμερική να τον τιμήσουν. Η φωτογραφια του, που σόκαρε τότε όλο τον κόσμο, τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιζερ και δημοσιεύθηκε σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Οταν παρελαβε το βραβείο οι Αμερικανοί τον πήγαιναν στα πιο πολυτελή εστιατόρια της Νέας Υόρκης και εκείνος αρνιόταν να φάει. Δεν κατεβαινε τίποτα στο στομάχι του. Ο άνθρωπος, τα είχε πια, "δει όλα". Τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν και του ζητούσαν αυτόγραφα τους περιφρονούσε.

Και να το αντίστοιχο απόσπασμα από το κομμάτι που έγραψα εγω, 4 χρόνια πρίν, στην Ελευθεροτυπία:

Αρθρο:
Η φωτογραφία που συγκλόνισε τον κόσμο (Αλλά ο κόσμος δείχνει να την ξέχασε κιόλας ... )
ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ που δημοσιεύουμε σήμερα ίσως, κάπου, κάποτε, να την έχετε ξαναδεί. Τραβήχτηκε το 1984 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ (ένθετη φωτ.) στο Σουδάν. Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοιράζουν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει. Ξέρετε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδί της φωτογραφίας. Μάθαμε όμως ότι ο Κέβιν Κάρτερ το σήκωσε το παιδί και το πήγε στους γιατρούς.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ επέστρεψε στη Νότια Αφρική και αμέσως περιέπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Τρεις μήνες αργότερα, αυτοκτόνησε. Η φωτογραφία του, που σόκαρε τότε όλον τον κόσμο, τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ.

Οταν παρέλαβε το βραβείο, 18 μήνες μετά την πρώτη δημοσίευση της φωτογραφίας, τον πήγαιναν οι Αμερικανοί στα πιο πολυτελή εστιατόρια της Νέας Υόρκης και εκείνος αρνιόταν να φάει. Ανθρωποι τον πλησίαζαν να του ζητήσουν αυτόγραφα και τους περιφρονούσε.

ΣΤΟΥΣ ΠΙΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΥΣ έλεγε «αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε πρακτικά να σωθούν αυτά τα παιδιά, τουλάχιστον φροντίστε να μάθετε τι γίνεται εκεί κάτω». Οι πιο πολλοί, έλεγε αργότερα με πίκρα, δεν ήξεραν εάν το Σουδάν είναι χώρα ή αραβικό γλυκό. Γιατί δημοσιεύω σήμερα αυτή τη φωτογραφία; Γιατί κάθε μέρα που μπαίνω στο site της UNICEF βλέπω τα στατιστικά στοιχεία και διαπιστώνω ότι αντί να μειώνεται αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών στον κόσμο που, όμοια με αυτό που βλέπετε εδώ, έχουν πίσω τους ένα όρνιο που περιμένει να πεθάνουν.

Μπροστά, καμιά ελπίδα! (Για να δείτε τη φωτογραφία στον υπολογιστή, βάλτε «Kevin Carter Pullitzer» σε κάποιο ψαχτήρι -πολύ καλό είναι το Google- και θα βρείτε πολλές διευθύνσεις.

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/03/2002

Οπως και νάχει, σίγουρα δεν καταλογίζω εμπάθεια, παρά μόνο ηθελα να κάνω μια μελαγχολική επισήμανση για το πόσο ανεξέλγκτο είναι αυτό το μέσον, και πόσο εύκολα μπορεί να αδικήσουμε ανθρώπους, άθελά μας. Μπορεί να το έχω κάνει και εγω, παραλείποντας εισαγωγικά, η και ξεχνώντας να αναφέρω σαφως την πηγή μου. Σ' αυτόν τον βομβαρδισμό πληροφοριων τον οποίο υφιστάμεθα, είναι πολύ ευκολο να παρασυρθει κάποιος ακόμα και στο να υιοθετήσει ένα εντελώς λανθασμένο κείμενο.

Οπως βλέπεις, δε, η ιστορία που γράφω τώρα, σε σχέση με εκείνη που έγραψα τότε, έχει αλλαγές. Γιατί, στο μεταξύ, κάποιοι άνθρωποι, όπως ο McLeod έψαξαν και βρήκαν άλλες λεπτομέρειες, άλλες αλήθειες. Οχι πάντα τόσο βολικές.

Αυτα, κι ας πουμε πως η παρεξήγηση έληξε.

Φιλικά,
Χρηστος

Άγνωστη said...

Ok, έχεις δίκιο, προφανώς ΞΈΧΑΣΑ να βάλω σε κάποια σημεία τα εισαγωγικά. Το έχω διορθώσει το λάθος. Και για να λήξη η παρεξήγηση όπως λες, έχω προσθέσει και το όνομα σας ως πηγή, τώρα που έμαθα ότι εσείς το είχατε γράψει.

καλη σας μερα

Efthimis Lekkas said...

Δεν είναι φωτογραφίες, είναι πραγματικότητα και να σώθηκε αυτό το παιδί η πραγματικότητα παραμένει. Έχω ζήσει από κοντά τα όρια ζωής και θανάτου σε σεισμούς και τσουνάμι, μια ώρα στο χώρο της καταστροφής σε επιχείρησεις διάσωσης και νιώθεις την αξία της κάθε αναπνοής. Εκεί ξέρεις την αιτία, το φυσικό φαινόμενο, την πιθανή έλλειψη πρόληψης και τον παράγοντα "τύχη" να είσαι στον συγκεκριμένο χώρο τον ακατάλληλο χρόνο. Το φαινόμενο της πείνας στον πλάνητη είναι αυτό που καταδεικνύει τον "πολιτισμό μας" και"την "πρόοδό μας". Γνωστή η φωτογραφία, άγνωστη για μένα η όλη συνέχεια του φωτογράφου.

Anonymous said...

Ένα από τα πιο δυνατά posts
που διάβασα εδώ και πολύ καιρό κ.Μιχαηλίδη.

Ο Carter θύμα και θύτης
αλλά εκείνος εξιλεωμένος πλέον από
το ίδιο του χέρι.

Εμείς;

Anonymous said...

Εδώ το κείμενο του MacLeod από το οποίο προκύπτουν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και μια ολοκληρωμένη εικόνα:

http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,981431-1,00.html

Anonymous said...

Χα, χα. Οι κατηγορίες της Αγνωστης μου θυμίζουν μια ταινία όπου ένας αρχισυντάκτης κατηγορεί έναν αρθρογράφο ότι ξαναδίνει κείμενα του για δημοσίευση που είχαν δημοσιευθεί παλιότερα και εκείνος απαντά "δηλαδή με κατηγορείς ότι κλέβω τον εαυτό μου?"

Thodoris said...

Πολύ δυνατό κείμενο, αν και ήξερα τη φωτογραφία, δεν ήξερα για το φωτογράφο της, ευχαριστούμε για τις πληροφορίες

maltim said...

Τι να πω ....
Συγκλονίστηκα...
Άργησα πολύ να το διαβάσω και να σε διαβάσω και νομίζω πως έχασα πολλά.
Το έχω αντιγράψει και το έχω ανεβάσει και στο δικό μου blog (cafe-contrast@spaces.live.com)
Φυσικά αναφέρω από που το έχω πάρει οπότε είμαι νόμιμος ε; (το 'πιασες το υποννοούμενο).
Πέρα από την πλάκα, με στενοχωρεί πολύ να βλέπω τέτοιες εικόνες, καθ' ότι έχω και τρεις γιους και πολλές φορές αναρρωτιέμαι, μήπως αυτό που νιώθω - δηλαδή πως όσο περισσότερο πίσω στο χρόνο γυρίζω όταν δεν είχαμε αυτήν την τόσο μεγάλη σε ποσότητα πληροφόρηση - ήταν καλύτερα;

serifcoltrane said...

Σας παρακολουθώ στο ραδιόφωνο (από το Σταθμό έως το Τρίτο) και στην Εφημερίδα και με εκφράζουν οι απόψεις σας. Χαίρομαι που ανακάλυψα το blog σας και που διάβασα το καταπληκτικό αυτό κείμενο.

kelly alamanou said...

Τεράστια εντύπωση μου έκανε το κείμενο που μόλις τώρα διάβασα αλλά και τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται.
ΠΕΡΙΜΕΝΕ 20 ΛΕΠΤΑ για να τραβήξει μία καλή πόζα αντί να βοηθήσει το παιδί να φτάσει στους ανθρώπουs της unisef!
ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ!

Συγνώμη αλλά δεν λυπήθηκα καθόλου για την αυτοκτονία του.